
اسلام آباد: به گزارش راز نیوز| شیخ محمد بنزاید النهیان رئیس امارات بهدعوت شهباز شریف، نخستوزیر پاکستان، با همراهی هیئتی بلندپایه متشکل از وزرای خارجه، اقتصاد، انرژی و امنیت، وارد پایگاه هوایی نورخان شد.
در بدو ورود، وی مورد استقبال رسمی مقامات پاکستانی از جمله رئیسجمهور آصف علی زرداری و نخستوزیر شهباز شریف قرار گرفت. برنامه سفر شامل مذاکرات رو در رو، امضای چند یادداشت تفاهم در حوزههای تجارت، سرمایهگذاری، انرژی و زیرساختها، و نیز نشست با رهبران سیاسی و اقتصادی پاکستان بود.
اهداف اعلامی سفر
براساس بیانیههای رسمی دو طرف، هدف اصلی این سفر «تحکیم روابط برادرانه و گسترش همکاریهای دوجانبه در عرصههای اقتصادی و امنیتی» عنوان شده است. محورهای مذاکرات شامل:
. افزایش حجم مبادلات تجاری و تسهیل روابط گمرکی
. جذب سرمایهگذاری اماراتی در پروژههای زیربنایی پاکستان بهویژه در حوزه انرژی، بنادر و ترانزیت
. همکاریهای امنیتی و نظامی در چارچوب مبارزه با تروریسم و افراطگرایی
. تبادل نظر در مورد تحولات منطقهای از جمله افغانستان، فلسطین و تنشهای خلیج فارس
ابعاد استراتژیک و تحلیل ژئوپلیتیک
از نگاه ناظران، این سفر تنها یک دیدار تشریفاتی نیست؛ بلکه بیانگر «جهش راهبردی امارات در نقشآفرینی در جنوب آسیا» است. امارات با استفاده از توان مالی و دیپلماسی اقتصادی خود میکوشد نفوذ خود را در پاکستان — بهعنوان بازیگر کلیدی جهان اسلام و دارای توان هستهای — افزایش دهد. این حرکت در چهارچوب رقابت فزاینده میان قطبهای منطقهای (عربستان سعودی، ایران، ترکیه و امارات) برای جلب همپیمانی اسلامآباد قابل تفسیر است.
آیا پیامی از اسرائیل در کار بود؟
تحلیلهای برخی منابع رسانهای و پژوهشهای استراتژیک حاکی از آن است که امارات ممکن است بهعنوان «پل ارتباطی» بین رژیم صهیونیستی و پاکستان عمل کند. پس از عادیسازی روابط امارات با این رژیم در چارچوب پیمان ابراهیم، ابوظبی همواره تلاش کرده تا دیگر کشورهای اسلامی — از جمله پاکستان — را به سوی شناسایی دوفاکتو یا رسمی رژیم صهیونیستی سوق دهد. در این سفر، احتمال طرح «بستههای تشویقی اقتصادی» در ازای گشایش احتمالی روابط اسلامآباد با تلآویو وجود دارد.
واکنشهای داخلی
در داخل پاکستان، گروههای اسلامگرا و احزاب مخالف، این سفر را «تهدیدی برای مواضع سنتی پاکستان در قضیه فلسطین» خوانده و هشدار دادهاند که هرگونه نزدیکی به رژیم صهیونیستی میتواند موجی از نارضایتی عمومی را به دنبال داشته باشد. در مقابل، جریانهای حاکم و اقتصادیمحور، توسعه روابط با امارات را فرصتی برای خروج از بحران مالی و جذب سرمایههای خارجی میدانند.
به نظر میرسد اسلامآباد و ابوظبی در آستانه «دور جدیدی از همکاریهای همهجانبه» قرار دارند. تأثیر این سفر بر موازنه قوای منطقهای و نیز بر پروندههای حساسی مانند فلسطین و افغانستان در ماههای آینده آشکار خواهد شد.
پاکستان در موقعیت دشواری قرار دارد: از یک سو نیاز مبرم به کمکهای اقتصادی و سرمایهگذاری خارجی دارد، و از سوی دیگر (به دلیل فشار مردمی) نمیتواند از مواضع تاریخی خود در حمایت از فلسطین فاصله بگیرد. نحوه مدیریت این تعادل، آینده روابط دو کشور را رقم خواهد زد.